Εδώ οι λέξεις συνδέουν - άρθρα, μελέτες, προσωπικά τεκμήρια και ιδέες που συναντιούνται και συνομιλούν μέσα από διαφορετικά πεδία.
Κάθε δημοσίευση προσθέτει ένα κομμάτι σε μια σκέψη που μεγαλώνει και εμπλουτίζεται.
Η συστημική θεωρεία αναδεικνύεται μέσα από παραδείγματα, φωτίζεται και αγγίζεται στην πράξη.
Όλα τα κείμενα εντάσσονται στο ίδιο σύστημα, χάρη στις σχέσεις που τα ενώνουν.
Ο άνθρωπος ζει όσο αφήνει τις ροές να τον διαπερνούν, όσο αντέχει να αλλάζει και να δέχεται το ανοίκειο σαν κομμάτι του εαυτού του. Ίσως η διάρκεια να κρύβεται όχι στη δύναμη ούτε στην αντοχή, αλλά σε εκείνη τη φυσική μετατόπιση που κρατά τη ζωή σε κίνηση, σαν να ξαναρχίζει κάθε φορά μέσα από τον ίδιο της τον κύκλο.
Η βούληση μοιάζει με εκείνη την υπόγεια παλίρροια που κινείται κάτω από τα ορατά ρεύματα της σκέψης· μια δύναμη απροσμέτρητη, όπου η πρόθεση και η προαίρεση πλέκονται σπειροειδώς με τους αρχέγονους κραδασμούς του κόσμου. Ό,τι αποκαλώ «απόφαση» αναδύεται μέσα από δίνες κληροδοτημένων αιτίων, από υποστρώματα μνήμης που κυλούν σαν υπόγειες φλέβες μέσα στο αδιανόητο σώμα του χρόνου.
Καθώς παρατηρούσα τη ζωή μου να ξετυλίγεται σαν μια αργή, ιδιότροπη γραμμή πάνω σε κιτρινισμένο χαρτί, αντιλήφθηκα πως τίποτα από όσα απέκτησα, σκέφτηκα ή αγάπησα, δεν γεννήθηκε από ηρεμία. Οι μορφές που με συνέθεσαν - οι ρόλοι, οι σχέσεις, οι ιδέες που δέχτηκα ως δικές μου - δεν ήταν καρπός κάποιας θείας ευθυγράμμισης, αλλά αποτέλεσμα διαρκούς τριβής: ενός εσωτερικού σπαραγμού ανάμεσα σε αυτό που με καλούσε να ανήκω και εκείνο που επέμενε να διαχωριστώ.
Μέσα στη λεπτή δόνηση κάθε συνάντησης νιώθω να γεννιέται μια κίνηση που δεν γνωρίζει στασιμότητα. Σαν φως που ξεγλιστρά από ρωγμές, σαν ήχος που τρέμει πριν πάρει μορφή, έτσι ξετυλίγεται μπροστά μου η μετα-ενέργεια.
Στην καρδιά της καταιγίδας, λίγο πριν ο κεραυνός σχίσει τον ουρανό, νιώθω το χώμα να κρατά την ανάσα του. Ο ηλεκτρισμός διαπερνά τον αέρα γύρω μου, και η λάμψη διαλύει για μια στιγμή το σκοτάδι που με περιβάλλει.
Καθώς εισδύω στη Θεωρία Συστημάτων και την Κυβερνητική, αισθάνομαι να διανοίγεται μπροστά μου ένας νοητικός ορίζοντας, πυκνός από αμοιβαίες συμπλοκές και εσωτερικές αρμονίες. Η σκέψη μου κινείται ανάμεσα σε επίπεδα οργάνωσης που διαπλέκονται, όπου το κάθε στοιχείο αντλεί το νόημά του από το σύνθετο δίκτυο των σχέσεων που το περιβάλλουν.
