Καθώς παρατηρώ τη δομή της οικογένειας, η σκέψη μου συχνά επιστρέφει σε παράξενες αναλογίες από τον κόσμο της φυσικής· εκεί όπου η ύλη οργανώνεται ακολουθώντας μια τάξη που επιδιώκει πάντοτε τη μικρότερη δυνατή κατανάλωση ενέργειας. 

Μέσα μου στήνεται ένα αρχαίο θέατρο, όπου οι μορφές υψώνονται σιωπηλές, σαν λίθινα αγάλματα που ανασαίνουν μονάχα όταν το βλέμμα τις αγγίζει. Εκεί κάθε σκέψη μου, κάθε απόφαση, κάθε ανάσα, κυλά επάνω σε αόρατα νήματα ρόλων, πλεγμένων μέσα στον μυστικό μου πυρήνα.