Βασικές Αρχές του Κόσμου
Βασικές Αρχές του Κόσμου
Κάποια νύχτα, ανάμεσα σε εκείνες που το μυαλό κουβαλά όλη την ημέρα του μαζί στον ύπνο, βρέθηκα σε έναν παράξενο χώρο. Δεν ήταν ούτε δωμάτιο ούτε τοπίο, αλλά ένας ανοιχτός, σχεδόν άυλος κύκλος. Το φως δεν εισερχόταν από κάπου· απλά υπήρχε παντού.
Μπροστά μου, καθισμένοι σαν να με περίμεναν, βρέθηκαν οι φυσικοί που κάποτε διάβαζα και ποτέ δεν πίστευα ότι θα συναντήσω έτσι. Ο Einstein, ο Heisenberg, ο Planck. Ήταν εκεί, σαν φωνές του νου μου, που αποφάσισαν να πάρουν μορφή για να συζητήσουμε.
Κοίταξα τον Einstein. Το βλέμμα του ήταν ήσυχο, σχεδόν γελαστό. Πριν καν μιλήσω, άκουσα τη φωνή του μέσα μου.
– «Αναρωτιέσαι πώς ο κόσμος συγκρατείται σε ενότητα…»
– «Κάθε μέρα», του είπα. «Τα πάντα γύρω μου φαίνονται τόσο σταθερά, κι όμως η σταθερότητα αυτή δεν είναι παρά μια ισορροπία δυνάμεων.»
– «Χώρος και χρόνος υφαίνονται μαζί», μου είπε. «Κάθε σώμα που υπάρχει, καμπυλώνει αυτό τον ιστό. Η βαρύτητα δεν τραβά· λυγίζει τον χώρο. Εκεί περπατάς.»
Ο Heisenberg έγειρε ελαφρά μπροστά.
– «Όσο μικραίνεις την κλίμακα, τόσο αλλάζουν οι κανόνες. Εκεί που βρίσκεσαι εσύ, οι θέσεις και οι κινήσεις ορίζονται με ακρίβεια. Στον κόσμο μου, η θέση και η ταχύτητα δεν συναντιούνται ποτέ ολόκληρες. Δεν μετράς· διαλέγεις τι θυσιάζεις για να παρατηρήσεις.»
– «Κι έτσι η πραγματικότητα ξεφεύγει;»
– «Όχι. Απλώς δεν μοιάζει με την εικόνα που είχε συνηθίσει ο νους σου. Η φύση διατηρεί την ύπαρξή της μέσα στην αβεβαιότητα. Η τάξη υπάρχει. Μόνο που δεν μοιάζει με αυτήν που φανταζόσουν.»
Ο Planck άνοιξε τα χέρια του, σαν να ήθελε να κρατήσει ολόκληρο το σύμπαν μέσα στην παλάμη του.
– «Κάθε τι που αποκαλείς ενέργεια έρχεται σε ποσότητες. Κβάντα. Η αλλαγή δεν ρέει συνεχώς. Πηδά από επίπεδο σε επίπεδο, σαν σκάλες χωρίς ενδιάμεσα σκαλοπάτια.»
– «Κι αν η ύλη συμπεριφέρεται έτσι, τι γίνεται με μένα που αποτελούμαι από αυτήν;»
Ο Einstein με κοίταξε ξανά.
– «Συμμετέχεις. Το σώμα σου, η σκέψη σου, η ζωή σου, όλα είναι συναρμογές αυτής της αρχιτεκτονικής. Είσαι οργανωμένη ενέργεια που προσωρινά κρατά μορφή. Η ροή συνεχίζεται μέσα σου και πέρα από σένα.»
Ο χώρος γύρω μου άρχισε να διαλύεται σιγά-σιγά. Δεν υπήρχε αποχαιρετισμός. Οι φωνές απορροφήθηκαν μέσα στο φως, αφήνοντας την ησυχία εκείνη που έρχεται όταν δεν υπάρχουν πια ερωτήσεις, μόνο η αίσθηση ότι κάτι βαθύτερο συνεχίζει να κινείται. Ξύπνησα με την εντύπωση ότι για μια στιγμή, για όσο κράτησε το όνειρο, μίλησα με τον ίδιο τον κόσμο.