Η ελευθερία στη στωική σκέψη μοιάζει με στέρεο βράχο μέσα σε τρικυμισμένη θάλασσα, καθώς η ψυχή μου δεν διασπάται σε αντιμαχόμενες φωνές, αλλά συγκεντρώνεται σε ένα κέντρο βούλησης που σιωπά και βλέπει.
Το ηγεμονικόν στέκεται στον άξονα της ύπαρξής μου, ρυθμίζοντας τις κρίσεις, πειθαρχώντας τις αντιδράσεις, διατηρώντας καθαρή την όραση όταν ο κόσμος ολόγυρα ταράζεται. Τα εξωτερικά γεγονότα διαδέχονται το ένα το άλλο σαν φλόγες που ανάβουν και σβήνουν, αφήνοντας πίσω τους τη δοκιμασία της στάσης μου απέναντί τους.
Καθώς βαθαίνει η συνείδηση αυτού του διαχωρισμού, αρχίζω να αναγνωρίζω τον χώρο όπου η δική μου βούληση αναπνέει, και μεταπλάθει την εσωτερική της στάση. Το βάρος των περιστάσεων χάνει τη δύναμή του όταν δεν βρίσκει πια έδαφος για να ριζώσει μέσα μου.
Η ελευθερία παίρνει μορφή μέσα σε αυτή την εναρμόνιση με τον Λόγο του κόσμου, καθώς η βούληση αγωνίζεται να συμφιλιωθεί με το μέτρο των πραγμάτων και να στραφεί εκεί όπου η δύναμή της παραμένει ακέραια.
Ίσως η αληθινή ελευθερία να κατοικεί στο σημείο όπου η αποδοχή γίνεται δύναμη, η αναγκαιότητα μεταμορφώνεται σε γαλήνη και το ηγεμονικόν στέκει άθραυστο μέσα στη ροή των γεγονότων.