Η ιδέα της ελευθερίας στον Πλάτωνα απλώνεται σαν εσωτερική αρχιτεκτονική που ζητά ισορροπία, καθώς η ψυχή μου διασπάται σε τρεις φωνές που ανασαίνουν μέσα στην ίδια αγωνία.
Το λογιστικό μέρος σηκώνεται με την αυστηρότητα εκείνου που γνωρίζει πως κάθε απόφαση έχει βάρος και προορισμό, ενώ το θυμοειδές χτυπά τον θώρακά μου με την ορμή της υπερηφάνειας, ζητώντας δικαίωση μέσα στην πράξη.
Το επιθυμητικό ψιθυρίζει αδιάκοπα, προσφέροντας το ανώδυνο μονοπάτι της άμεσης ικανοποίησης, σαγηνεύοντας το σώμα και θολώνοντας τον ορίζοντα της σκέψης μου.
Όταν το λογιστικό συγκρατεί τις υπόλοιπες δυνάμεις, νιώθω να αποσυμπιέζεται μέσα μου ο χρόνος, να καθαρίζει ο αέρας της ύπαρξης, σαν να αποκαλύπτεται για λίγο ένα κέντρο που με κρατά όρθια μέσα στο άπειρο πλήθος των δυνατοτήτων μου.
Ίσως η ελευθερία να μην βρίσκεται στην κίνηση αλλά στην αντοχή, στην ικανότητα να σταθώ ανάμεσα στις φωνές μου και να παραμείνω ακέραια.