Η σκέψη της ελευθερίας με παρασύρει σαν υπόγειο ρεύμα που σκάβει μυστικά περάσματα, καθώς ο Ντεκάρτ υψώνει την ψυχή μου σε μια αόρατη κυριαρχία πάνω στο σώμα.
Ο Καντ στερεώνει πάνω σ’ αυτό το θεμέλιο έναν πύργο λογικής, όπου η αυτονομία γεννιέται μέσα από την υποταγή στον ηθικό νόμο.
Ο Σοπενχάουερ χαμηλώνει το φως κι αφήνει να φανεί ο πυρήνας του Θέληματος, εκείνης της άναρχης δύναμης που προϋπάρχει κάθε σκέψης και διαπερνά τις επιλογές μου πριν ακόμη τις ονομάσω.
Ο Νίτσε σηκώνει τη φωνή του, διεκδικώντας την τόλμη να πλάσω αξίες εκεί όπου όλα είναι έρημα, να σταθώ μπροστά στο χάος και να γίνω το μέτρο της δημιουργίας.
Κι ενώ βαδίζω μέσα σ’ αυτή την παλλόμενη άβυσσο, ο Σαρτρ σφίγγει γύρω μου τον αέρα, καθώς κάθε βήμα μου γεννά τον εαυτό μου εκ του μηδενός.
Ίσως η ελευθερία να μην είναι δρόμος ούτε προορισμός, αλλά η ίδια η κίνηση που με αναγκάζει να υπάρχω.