Κάθε φορά που μπαίνω σε ένα δωμάτιο και κάθομαι απέναντι σε ένα πρόσωπο που κρατά λέξεις βαθιά σφηνωμένες στην αναπνοή του, γνωρίζω πως δεν φέρω μέθοδο, δεν φέρω μηχανισμό, δεν φέρω τίποτα που επιδιώκει να εξηγήσει, να κατηγοριοποιήσει ή να επιλύσει. Φέρω την αφοσίωση στη διάρκεια της προσοχής, στην παραμονή μέσα στον χρόνο της αφήγησης, στο ρίγος της συνάντησης που δεν υπηρετεί καμία προσαρμογή, καμία εσωτερικευμένη εντολή για απόδοση ή για επιστροφή στην παραγωγική κανονικότητα.

Ο σύγχρονος θεραπευτής εργάζεται μέσα σε ένα σύστημα που απαιτεί συμμόρφωση, που οργανώνει τη δυσφορία σε άξονες, που μετρά τον ανθρώπινο πόνο με δείκτες και πίνακες, που μεταφράζει τη θλίψη σε διαταραχή και τη σιωπή σε πρόβλημα που χρήζει παρέμβασης. Μέσα σε αυτό το στενό πλαίσιο, εκείνος που επιλέγει τη θεραπεία ως πολιτική στάση επιμένει να διατηρεί την ερώτηση ενεργή, να καλλιεργεί έναν ρυθμό αργό, να μην αναπαράγει την ταχύτητα που επιβάλλεται από τον νεοφιλελεύθερο χρόνο, αλλά να επινοεί έναν άλλον χρόνο, εκείνον της σχέσης,  της εμπιστοσύνης και της προσεκτικής φιλοξενίας του απροσδιόριστου.

Η ασέβεια του Gianfranco Cecchin, μέσα σε αυτό το πλαίσιο, λειτουργεί σαν μια διαρκή πράξη επινόησης του θεραπευτή ως πολιτικού υποκειμένου, μέσα από τον τρόπο με τον οποίο υπάρχει, εκεί που συγκρατείται η βιασύνη, που μετασχηματίζεται η ερμηνεία σε αμοιβαία κατασκευή, που προσφέρεται η φροντίδα ως ανταρσία στην απαίτηση για κανονικότητα, για αποδοτικότητα, για ψυχολογική ευλυγισία.

Οι άνθρωποι επιθυμούν να θεραπεύονται γρήγορα, να επιστρέφουν στην απόδοση και να αποσιωπούν τον πόνο του στο όνομα της ανάπτυξης, της σταθερότητας και της προόδου. Όμως εγώ επιλέγω να κρατώ τη φωνή ανοιχτή σε όσα δεν έχουν ακόμη ειπωθεί, να προσφέρω την παρουσία μου ως τόπο φιλοξενίας του απρόβλεπτου, του περιθωριακού, του μη αποδεκτού, διότι εκεί γεννιέται η μετατόπιση, εκεί σχηματίζεται η πράξη της φροντίδας ως ριζική άρνηση της τάξης που ορίζει ποιος ανήκει και ποιος αποκλείεται.

Η θεραπεία δημιουργεί έναν άλλο κόσμο, μία μικρή εστία αντίστασης μέσα στην καθημερινότητα, μία πράξη επιμονής στην πολυπλοκότητα, στην επιβράδυνση, στην αναγνώριση του τραύματος ως πολιτικού γεγονότος που ζητά χώρο να ακουστεί, να επανασυνδεθεί, να επαναφηγηθεί.

Έτσι καταλαβαίνω τη θεραπευτική πράξη, ως έναν δρόμο που στρώνεται από λέξεις ατελείς, από βλέμματα που μαθαίνουν να παραμένουν, από στιγμές που σπάνε τον μηχανισμό της εξήγησης και σχηματίζουν σιγά σιγά έναν χώρο συλλογικής συνύπαρξης, έναν χώρο που διαρρηγνύει το σημερινό κόσμο, ένα δωμάτιο που μεταμορφώνεται σε εστία ζωής, σε εργαστήριο επινόησης, σε δέσμευση προς εκείνο που ακόμη δεν έχει γεννηθεί.

Η παλιά μου ερώτηση έμοιαζε με επιθυμία για στέρεο έδαφος, σαν να αναζητούσα ένα σημείο βέβαιο, ανεξάρτητο, καθαρό από τις περιστάσεις και τις σκιές. Όταν έλεγα "τι είναι το Σύμπαν;" μέσα μου υπήρχε εκείνη η άρρητη προσδοκία πως υπάρχει κάτι αληθινό, έξω από μένα, που μπορώ να το κατονομάσω δίχως να το θίξω. Ήθελα να παρατηρώ όπως ο Θεός των παλιών κειμένων: έξω από το σώμα, έξω από το χρόνο, έξω από την αναπνοή.

Όμως κάτι αλλάζει όταν αρχίζω να ακούω την ίδια μου τη φωνή. Η ματιά μου αγκαλιάζει το αντικείμενο και ταυτόχρονα γυρνά στον τόπο που το γεννά, σ’ εκείνη τη γωνία από την οποία ξεπροβάλλει. Γίνεται φανερό πως κάθε παρατήρηση είναι και ένα ίχνος της τροχιάς μου, κάθε ερώτηση φέρει εντός της το χνάρι του βλέμματος που τη γέννησε. Δεν υπάρχει ερώτηση έξω από πλαίσιο, ούτε αλήθεια που να μην αναδύεται μέσα από το δίκτυο των σχέσεων που με περιέχουν.

Καθώς βαδίζω βαθύτερα, καταλαβαίνω πως αυτή η αλλαγή δεν είναι θεωρητική. Είναι μία εσωτερική στροφή, σαν να γύρισα το πρόσωπο προς ένα καθρέφτη και είδα πίσω από τα μάτια μου. Το "από πού το βλέπω;" είναι η είσοδος σε έναν πιο σύνθετο κόσμο, όπου η παρατήρηση είναι πάντα συμμετοχή, και ο νους πλάθει εκείνο που αναγνωρίζει.

Στην ψυχή, αυτό γίνεται ακόμη πιο έντονο. Όταν θεωρώ την πραγματικότητα ως κάτι δεδομένο, παύω να βλέπω τον χάρτη των σχέσεων που με διαμόρφωσε. Όμως κάθε βεβαιότητα, κάθε αντίληψη, κουβαλά τις φωνές που με δίδαξαν πώς να διαβάζω τον κόσμο. Η οικογένεια, οι ρόλοι, οι προσδοκίες, οι φόβοι — όλα αυτά συνθέτουν τη θέση από την οποία κοιτώ. Κι αν αλλάξει η θέση, αλλάζει και το τοπίο.

Ακόμη και στην επιστήμη, αυτή η στροφή αφήνει ίχνη. Όταν κοιτώ το Σύμπαν, το βλέπω από τη μικρή μου γωνιά, από έναν τόπο με πυκνότητα, βαρύτητα και ιστορία. Οι μετρήσεις μου φέρουν τη σφραγίδα της θέσης μου και ο χάρτης των άστρων είναι ένας καθρέφτης της Γης.